Changes

== Cząstki elementarne ==

Cały świat zbudowany jest z bardzo małych, niewidocznych gołym okiem, cząstek o różnych kształtach i właściwościach. Występują one w kilku rodzajach odpowiadających poszczególnym '''elementom''', czyli pierwiastkom, czy też żywiołom: ''ziemi, wodzie, powietrzu ''i'' ogniowi''. Pojedyncza cząstka każdego z elementów ma kształt jednego z wielościanów foremnych (zwanych też bryłami platońskimi). Cząstki ''ziemi'' mają formę sześcianów, które jako jedyne z brył platońskich dają się idealnie upakować, co sprawia, że ''ziemia'' jest ciałem stałym. ''Woda'' to maleńkie dwudziestościany, najbardziej zbliżone do kuli, dzięki czemu miękko przepływa między palcami. ''Ogień'' dlatego parzy, że jego cząstki mają kształt czworościanu o ostrych wierzchołkach. Cząstka ''powietrza'' – też lotnego, ale cięższego niż ''ogień'' – to ośmiościan, bryła o dwa razy tylu ścianach co cząstka ''ognia''.

Pozostałe cztery żywioły można opisać parą cech: ''ciepło – chłodno ''i'' wilgotno – sucho''. I tak: ''ziemia'' jest ''chłodna'' i ''sucha''; ''woda'' – też ''chłodna'', ale ''wilgotna''; powietrze – ''wilgotne'', ale ''ciepłe''; a ''ogień'', rzecz jasna, jest ''ciepły'' i ''suchy''. Każda rzecz, każda substancja i każdy żywy organizm składa się z cząstek tych czterech elementów w różnych proporcjach. Od tej proporcji zależy danej rzeczy przyrodzenie, czyli '''kompleksja'''. Coś, co zawiera, powiedzmy, więcej cząstek ''ognia'', a mniej ''wody'', będzie przyrodzenia ''ciepłego'' i ''suchego'' – w tym większym stopniu, im większa przewaga ''ognia'' w składzie elementarnym danego obiektu.

== Jasna cholera, czarna melancholia ==

Na razie wszystko jasne? No to zobaczmy teraz, jak to się ma do funkcjonowania ludzkiego organizmu, czyli jak wyglądają podstawy '''Galenowskiej teorii humoralnej''' (o samym Galenie będzie później).

}} }}

-->

Skąd te humory się biorą? Z jedzenia. To, co zjemy i strawimy, wędruje z jelit do wątroby, w której pokarm przerabiany jest na krew. Z wątroby krew transportowana jest żyłami do pozostałych narządów – po pierwsze, żeby je zasilić w substancje odżywcze, a po drugie, żeby przerobić ją na inne humory. W mózgu krew przerabiania jest na śluz, a bliżej wątroby produkowane są oba rodzaje żółci: żółta – w pęcherzyku żółciowym, a czarna – w śledzionie. Inne płyny ustrojowe też powstają z krwi – np. w jądrach krew przerabiana jest na męskie nasienie (spermę), a w jajnikach – na żeńskie nasienie, które wygląda tak samo jak krew i wycieka z ciała kobiety raz w miesiącu. Jeśli chodzi o rolę serca i płuc, to teoria Galenowska nie bardzo trzyma się kupy, więc ten temat dyskretnie pominiemy. Dość powiedzieć, że z serca rozprowadzana jest tętnicami krew wzbogacona o '''tchnienie''' życiowe (''pneumę''), czyli specjalną lotną substancję, która odpowiada za te procesy życiowe, których nie da się wytłumaczyć inaczej.

Humory nie występują w ciele w równych ilościach; krwi, jak już wspomniałem, jest najwięcej, a tajemniczej czarnej żółci – najmniej. Idealne proporcje są takie, że na jedną część czarnej żółci przypadają cztery części żółci zwykłej, śluzu – jeszcze cztery razy tyle, a krwi – czterokrotnie więcej niż śluzu. Z tym że ta idealna proporcja w praktyce się nie zdarza; kompleksja humoralna każdego człowieka w jakiejś mierze od niej odbiega – tego humoru ma za dużo, tamtego za mało. Nie ma czegoś takiego jak zły humor – jest tylko zaburzenie równowagi humoralnej. Nie ma też czegoś takiego jak doskonale zdrowy człowiek – są tylko mniej lub bardziej chorzy. Cel medycyny jest zatem prosty: korygować ilość humorów w ciele pacjenta, tak by możliwie najbardziej zbliżył się do stanu idealnej równowagi.

}}</ref>

Jeśli chodzi o&nbsp;emocjonalną stronę temperamentów (to o&nbsp;tej będzie się pamiętać jeszcze w&nbsp;XXI&nbsp;w.), to za kryterium podziału można z&nbsp;grubsza przyjąć tempo narastania i&nbsp;ustępowania stanów uczuciowych. I&nbsp;tak, u&nbsp;'''sangwinika''' emocje szybko się pojawiają, ale równie szybko ustępują, dzięki czemu jest emocjonalnie zrównoważonym ekstrawertykiem, wesołym i&nbsp;towarzyskim. Jest to na ogół najbardziej pożądany temperament, bo też dominacja najważniejszego z&nbsp;humorów, jakim jest krew, jest najmniej szkodliwa. U&nbsp;'''choleryka''' uczucia szybko narastają, ale wolno ustępują – jak się, na przykład, wkurzy, to szybko się nie uspokoi. Jest więc choleryk ekstrawertykiem, ale niezrównoważonym – niecierpliwym, śmiałym, ekspansywnym. W&nbsp;jednej chwili może go „cholera brać”, a&nbsp;zaraz potem może być cały w&nbsp;skowronkach. Choć jego wybuchowa i&nbsp;niestabilna osobowość może irytować, to często łączy się z&nbsp;dobrymi zdolnościami przywódczymi. U&nbsp;'''flegmatyka''' – przeciwnie – stany emocjonalne wolno narastają i&nbsp;szybko ustępują; ogólnie flegmatycy są powolni, spokojni, cierpliwi i&nbsp;introwertyczni. '''Melancholika''' natomiast trudno wyprowadzić z&nbsp;równowagi, ale jak już się uda, to do tej równowagi szybko nie powróci. Stany uczuciowe zamiast ustępować, potęgują się – co skutkuje skłonnością do depresji, lub przygnębienia zwanego „spleenem” (od angielskiej nazwy śledziony, czyli organu wydzielającego czarną żółć).

<nomobile>[[File:A_peeping-tom_spying_on_a_fashionable_lady_receiving_an_enem_Wellcome_L0006476.jpg|thumb|upright|left|— Cześć! Fajnie, że wpadłeś. Akurat mam robioną lewatywę, ale nie przejmuj się, wchodź!]]</nomobile>

Każdy człowiek ma swój własny temperament, co nie znaczy, że pozostaje on niezmienny przez całe życie. Temperament dziecka jest przeważnie bliższy sangwinicznemu, by w&nbsp;okresie dorastania przesunąć się w&nbsp;stronę bardziej choleryczną. Z&nbsp;wiekiem organizm osusza się i&nbsp;wychładza, dlatego człowiek dorosły ma temperament bardziej zbliżony do melancholicznego. Wreszcie pod koniec życia, ciało – choć nadal suche – wydziela na zewnątrz zwiększone ilości śluzu, co świadczy o&nbsp;kompleksji flegmatycznej. Podobny cykl przeżywamy sezonowo każdego roku: wiosna, jako ''ciepła'' i&nbsp;''wilgotna'', sprzyja temperamentowi sangwinicznemu; ''suche'' i&nbsp;''ciepłe'' lato potęguje choleryczność, ''chłodna'' i&nbsp;''sucha'' jesień wzmaga melancholię, a&nbsp;''chłodna'' i&nbsp;''wilgotna'' zima udziela nam flegmatycznego humoru. Ów aspekt czasowy ma niebagatelne znaczenie dla ustalania prawidłowych reżimów higienicznych i&nbsp;dietetycznych.

Na nasze zdrowie wpływają różnorakie czynniki, które dzielą się ogólnie na trzy rodzaje:

* „'''rzeczy naturalne'''”, czyli czynniki wewnętrzne, takie jak omówione wyżej żywioły, humory, temperamenty, narządy wewnętrzne i&nbsp;tchnienia,

Jak już pewnie się domyślacie, zdrowa, zbilansowana dieta polega na tym, żeby łączyć składniki o&nbsp;takiej kompleksji, by ich działania wzajemnie się równoważyły: produkty o&nbsp;cechach ''ogrzewających'' mieszać z&nbsp;''chłodzącymi'', a&nbsp;''wysuszające'' z&nbsp;''nawilżającymi''. Ale pełna równowaga też nie jest wskazana, bo przecież każdy człowiek już trochę od idealnej równowagi odbiega. Dlatego dietę należy dobrać dla danej osoby taką, by jej kompleksję humoralną odpowiednio skorygować. Na przykład choleryk powinien spożywać więcej produktów ''wodnistych'', a&nbsp;więc ''wilgotnych'' i&nbsp;''chłodnych'', a&nbsp;unikać ''ognistych'', czyli ''suchych'' i&nbsp;''ciepłych''. A&nbsp;to znaczy, że każdy musi stosować własną, indywidualną dietę, dodatkowo na bieżąco dostosowaną do pory roku, aktualnych dolegliwości itd. Nie ma jednej diety dobrej dla wszystkich; coś, co jest wskazane dla jednej osoby, innej może zaszkodzić. XXI-wieczna piramida żywieniowa, którą może się kierować każdy, w&nbsp;dietetyce humoralnej jest nie do pomyślenia.

No dobrze, ale skąd wiadomo który produkt ma jaką kompleksję humoralną? Są pewne ogólne zasady, którymi można się kierować. Po pierwsze, zwierzęta i&nbsp;rośliny przejmują cechy środowiska, w&nbsp;którym żyją. Na przykład ptaki fruwają w&nbsp;powietrzu, więc są ''ciepłe'' i&nbsp;''wilgotne'' – dzikie ptactwo bardziej, drób nieco mniej. Ryby są ''wilgotne'' i&nbsp;''chłodne'' jak woda, w&nbsp;której się pławią. Podobną kompleksję, choć w&nbsp;mniejszym stopniu, ma świnia, która lubi przecież taplać się w&nbsp;błocie. Inne czworonogi, którą pasą się na otwartym słońcu – krowy, owce, a&nbsp;tym bardziej dziczyzna – są ''ciepłe'' i&nbsp;''suche''. Warzywa, które rosną w&nbsp;ziemi, są przeważnie ''chłodne'' i&nbsp;''suche''. No chyba że ewidentnie zawierają dużo wody – wtedy, jak np. ogórek, są ''chłodne i&nbsp;wilgotne''. Tak jak u&nbsp;ludzi, tak też i&nbsp;u zwierząt mogą występować różnice w&nbsp;obrębie jednego gatunku. Młode zwierzęta są zasadniczo bardziej ''wilgotne'', a&nbsp;z wiekiem robią się coraz bardziej ''suche''. Samce są mniej ''wilgotne'' od samic – ale można ich ''suchość'' zmitygować poprzez kastrację. Dzikie zwierzęta są też bardziej ''suche'' niż ich udomowione odpowiedniki; np. o&nbsp;ile wieprzowina, jak już wiemy, jest ''wilgotna'', to dziczyzna jest już raczej ''sucha''.

W razie wątpliwości można kierować się smakiem. Produkty słodkie są na ogół humoralnie najbliższe ''powietrzu''; cukier jest ''ciepły'' w&nbsp;pierwszym i&nbsp;''wilgotny'' w&nbsp;drugim stopniu. Rzeczy kwaśne lub gorzkie mają kompleksję podobną ''ziemi''; ocet jest ''chłodny'' w&nbsp;pierwszym i&nbsp;''suchy'' w&nbsp;trzecim stopniu. Wytrawne wino w&nbsp;wielu językach europejskich jeszcze w&nbsp;XXI&nbsp;w. będzie nazywane „suchym”. Smaki słony i&nbsp;ostry świadczą o&nbsp;humoralnym pokrewieństwie z&nbsp;''ogniem''; sól jest w&nbsp;drugim stopniu ''ciepła'', a&nbsp;w trzecim – ''sucha'', zaś pieprz jest ''ciepły'' i&nbsp;''suchy'' w&nbsp;stopniu czwartym. W&nbsp;języku angielskim ostre papryczki, niezależnie od temperatury, będą nazywane „gorącymi”. Natomiast to, co mdłe i&nbsp;wodniste, jest z&nbsp;reguły ''chłodne'' i&nbsp;''wilgotne''; na przykład szpinak jest ''chłodny'' i&nbsp;''wilgotny'' w&nbsp;pierwszym stopniu.

Ale to nie wszystko, bowiem przyrodzony skład humoralny danego składnika można zmodyfikować poprzez odpowiednią obróbkę termiczną. Tu raczej nie będzie niespodzianek: pieczenie nie tylko ''ogrzewa'', ale też ''wysusza''; smażenie ''wysusza'', ale w&nbsp;mniejszym stopniu; a&nbsp;gotowanie dodaje potrawie ''wilgoci''. Dlatego wołowinę, jako ''suchą'', można gotować albo dusić, ale lepiej nie opiekać, a&nbsp;wieprzowina – przeciwnie – nadaje się na rożen lub ruszt, nigdy zaś do garnka. Warzyw i&nbsp;owoców, ze względu na ich naturalny ''chłód'', prawie nigdy nie jada się na surowo; nawet sałatę trzeba przynajmniej sparzyć wrzątkiem.

{| style="margin: auto; width: 80%;"

|-

|}