Ketchup vs Mustard

In Hainaut and Brabant I made Attempts to order sauce with care, But in every inn at which I stayed They always brought me, with my fare, With every roast and mutton dish, With boar, with rabbit, and with bustard, With fresh and with salt-water fish, Always, never asking, mustard. I took fresh herring, said I’d like Carp at the pub for midday dinner, And called for simple boiled pike And some large sole, to be my supper. In Brussels, I asked them for green sauce; A cleric stared and looked disgusted And a varlet brought me in, of course, As always, never asking, mustard. I couldn’t eat or drink without it. They add it to the water they Boil the fish in and – don’t doubt it – The drippings from the roast each day Are tossed into a mustard vat In which they’re mixed, and then entrusted To those who bring – they’re quick at that – Always, never asking, mustard. Prince, it’s clear that ginger, clove, Saffron, pepper are never trusted. There’s just one thing these people serve: Always, never asking, mustard.

— Eustache Deschamps: Tousjours, sanz demander, moustarde, in: Selected Poems, red. Ian S. Laurie, Deborah M. Sinnreich-Levi, New York – London: Routledge, 2003, p. 116 En Haynaut et en Brabant ay Aprins a sauces ordonner; Es hostez ou je me logay Me fist on toudiz apporter A rost, a mouton, a sangler, A lievre, a connin, a ostarde, A poisson d’eaue douce et mer Tousjours, sanz demander, moustarde. Harens fres quiz et demanday Carpe au cabaret pour dyner, Bequet en l’eaue y ordonnay Et grosses solles au soupper; A Brusselles fiz demander Sauce vert; le clerc me regarde; Par un varlet me fist donner Tousjours sans demander moustarde. Sanz li ne bu ne ne mengay; Avec l’eaue la font meller Du poisson et ancor say Que la graisse du rost gester Font en la moustarde et bouster. D’en servir nulz d’eux ne retarde; La arez vous pour vostre user Tousjours sanz demander moustarde. Prince, gingembre, c’est tout cler, Clos, sapfran, graine n’ont d’eulx garde Maiz a chascun font destramper Tousjours sanz demander moustarde. Original text: En Haynaut et en Brabant ay Aprins a sauces ordonner; Es hostez ou je me logay Me fist on toudiz apporter A rost, a mouton, a sangler, A lievre, a connin, a ostarde, A poisson d’eaue douce et mer Tousjours, sanz demander, moustarde. Harens fres quiz et demanday Carpe au cabaret pour dyner, Bequet en l’eaue y ordonnay Et grosses solles au soupper; A Brusselles fiz demander Sauce vert; le clerc me regarde; Par un varlet me fist donner Tousjours sans demander moustarde. Sanz li ne bu ne ne mengay; Avec l’eaue la font meller Du poisson et ancor say Que la graisse du rost gester Font en la moustarde et bouster. D’en servir nulz d’eux ne retarde; La arez vous pour vostre user Tousjours sanz demander moustarde. Prince, gingembre, c’est tout cler, Clos, sapfran, graine n’ont d’eulx garde Maiz a chascun font destramper Tousjours sanz demander moustarde.

August gone, so is September; Autumn's here and now November Spread out its melancholy and foggy veil. I won't miss those summer days, Roses, berries, nightingales, But there's one thing, one and only, I bewail… Addio pomodori! Farewell, my dear beloved, Beyond my winter table Little red setting suns. Here come again, I know it, Long cold nights when I covet Those tasty ripe tomatoes Which I could eat by tons. I don't care, if I can have Soups and ketchup, if still I want to gulp Your fresh red pulp, You scrumptious vitamin pills. Addio pomodori! Farewell, my dear beloved! Your scent I shall remember All dreadful winter long.

— Jeremi Przybora, Addio pomidory, own translation Minął sierpień, minął wrzesień, Znów październik i ta jesień Rozpostarła melancholii mglisty woal. Nie żałuję letnich dzionków, Róż, poziomek i skowronków, Lecz jednego, jedynego jest mi żal… Addio pomidory! Addio ulubione Słoneczka zachodzące Za mój zimowy stół! Nadchodzą znów wieczory Sałatki niejedzonej, Tęsknoty dojmującej I łzy przełkniętej w pół. To cóż, że jeść ja będę Zupy i tomaty, Gdy pomnę wciąż Wasz świeży miąższ W te witaminy przebogaty? Addio pomidory! Addio utracone! Przez długie, złe miesiące Wasz zapach będę czuł. Original text: Minął sierpień, minął wrzesień, Znów październik i ta jesień Rozpostarła melancholii mglisty woal. Nie żałuję letnich dzionków, Róż, poziomek i skowronków, Lecz jednego, jedynego jest mi żal… Addio pomidory! Addio ulubione Słoneczka zachodzące Za mój zimowy stół! Nadchodzą znów wieczory Sałatki niejedzonej, Tęsknoty dojmującej I łzy przełkniętej w pół. To cóż, że jeść ja będę Zupy i tomaty, Gdy pomnę wciąż Wasz świeży miąższ W te witaminy przebogaty? Addio pomidory! Addio utracone! Przez długie, złe miesiące Wasz zapach będę czuł.