5,079
edits
Changes
[[File:Baba au rhum chez roi Stanislas.jpg|thumb|upright|left|A ''baba au rhum'' being devoured at the court of King Stanislas at Lunéville. Still from Arnaud Sélignac's 2007 biopic ''Divine Émilie''.]]
The war ended with Augustus III staying on the Polish throne; as a consolation prize, Louis gave his dad-in-law the Duchy of Lorraine and Bar (1737), where until the end of his days he continued to be addressed as "king" and where, in the words of Voltaire, he was "able to do more good than all the Sarmatian kings ever managed to do on the banks of the Vistula."<ref>{{Cyt
| nazwisko = Voltaire
| inni = trans. Robert M. Adams, ed. Nicholas Cronk
| tytuł = Candide, or Optimism
| url = https://books.google.pl/books?id=pNU4DAAAQBAJ&lpg=PP1&pg=PT51
| wydawca = W.W. Norton & Company
| rok = 2016
}}</ref>
Ostatecznie wojna skończyła się w ten sposób, że August III pozostał na warszawskim tronie, a Stanisław jako nagrodę pocieszenia dostał od zięcia Księstwo Lotaryngii i Baru (1737), gdzie już do końca życia tytułowano go królem i gdzie, jak ocenił Voltaire, uczynił „więcej dobrego niż wszyscy królowie Sarmatów mogli kiedy zdziałać na brzegach Wisły”.<ref>{{Cyt
| rok = 1931
}}</ref> Do dziś zresztą Lotaryńczycy wspominają Leszczyńskiego jako króla Stanisława Dobroczyńcę (''Stanislas le Bienfaisant''), choć dorobił się tej pochlebnej opinii trochę na zasadzie „dobry car, źli bojarzy”, nareszcie realizując w swym pałacu w Lunéville (bo to tam spędzał większość czasu, zamiast w stołecznym Nancy) swoje marzenia o oświeconym panowaniu w otoczeniu filozofów i artystów, a zarządzanie księstwem na codzień pozostawiając przysłanemu z Francji kanclerzowi, którym był powszechnie znienawidzony markiz de La Galaizière.
Choć Leszczyński i Wettinowie byli zaciekłymi przeciwnikami politycznymi, to łączyło ich zamiłowanie do dobrego jedzenia, słodkości, wina i kobiet. W Polsce panowanie Augusta III przyniosło wreszcie dłuższy okres upragnionego pokoju, zwanego saskimi ostatkami, kiedy to szlachta – za przykładem magnatów i samego króla Sasa – jadła, piła i popuszczała pasa. Tymczasem Stanisław w swoim „małym Wersalu” w Lunéville gościł Voltaire'a, Rousseau i Monteskiusza, zabawiał się teatrem automatów w swoich egzotycznych ogrodach i zajadał się równie fantazyjnymi kompozycjami z lodów i cukrów przyrządzonymi przez swego nadwornego cukiernika Josepha Gillers. Choć roztył się straszliwie, to przeżył Augusta III, ale nie próbował już wracać na polski tron, na który imperatorowa Katarzyna Wielka wybrała jego imiennika, Stanisława Poniatowskiego (1764).